nâo é por acaso Luis

nâo é por acaso Luis: (www.astormentas.com)
Poema ao acaso


quarta-feira, 21 de dezembro de 2016

A divinis latae sententiae

El retrato de Vázquez costó al Concello el doble que el de Javier Losada

Los cuadros de los dos exalcaldes, valorados en 27.000 euros, serán colgados hoy

R. GARCÍA X. GAGO 
A CORUÑA / LA VOZ 21/12/2016 07:41

La galería de alcaldes del Ayuntamiento coruñés engrosará hoy sus fondos con la instalación de los retratos de Francisco Vázquez y Javier Losada. Pero los dos exalcaldes socialistas celebrarán dicha incorporación en ceremonias separadas. Así, para las 13.30 horas está previsto que tenga lugar la incorporación del lienzo de Vázquez, una obra del artista Rafael Cidoncha (Vigo, 1952), en la que aparece con traje de gala de embajador y varias condecoraciones. El que fuera alcalde durante más de veinte años estará acompañado por el actual regidor de Vigo, Abel Caballero, y entre los invitados al acto están el exalcalde de Lugo, José Clemente López Orozco, el ex vicepresidente del Gobierno Alfonso Guerra, y un buen número de ediles que formaron parte de los sucesivos gobiernos de Vázquez.

A las 18.30, tendrá lugar la instalación del lienzo del artista coruñés Jano Muñoz, que fue el encargado de retratar al último alcalde socialista de A Coruña, Javier Losada. En el retrato de Losada, de estilo hiperrealista, se puede leer en el fondo oscuro la leyenda «Todas las personas seremos iguales en nuestra sociedad». Abel Caballero también anunció su presencia, así como otros ediles socialistas, a un acto que el exalcalde Losada ha querido darle un carácter más íntimo.

Los cuadros fueron pintados durante el anterior mandato. Los artistas y el contenido de los cuadros fueron elegidos personalmente por los exregidores. El retrato de Javier Losada tuvo un coste de 9.450 euros y el de Francisco Vázquez, de 18.000 euros.

El gobierno local del PP, que llegó a María Pita en medio de una fuerte campaña para imponer la austeridad en la gestión municipal, rechazó pagar el retrato de Vázquez, que estuvo terminado antes que el de su sucesor. Esa decisión impidió que fuese mostrado en María Pita.

El actual gobierno local ha optado por pagar ambos cuadros, de forma que puedan ser expuestos en la galería de alcaldes. Los pagos se formalizaron durante el último mes, mediante la firma de órdenes de pago por los importes antes citados. Fueron emitidas por el área de Alcaldía y están incluidas en los libros de resoluciones del Ayuntamiento, cuyo contenido no se muestra en ninguna web o publicación municipal.



Comentários:

bmsa8607  desde Santiago  
E/ 10:06 - 21/12/2016

O sobrecoste está xustificado polo cambio de chaqueta.  

A complicación da banda coa bandeira, o ter que aparecer coas mans ocupadas,  unha co chapeu de penacho de plumas a outra coas luvas branco armiño, en vez de agarrando unha o anular da outra, tal coma fai Losada, mais o traballo de miniaturista das medallas ao peito e o de recoller a filigrana bordada con fío de ouro na mesma, supera en moito o custe de pintar a cara do individuo.

Oraben. 
Se o señor Paco quer pasar a historia como embaixador, o seu sitio está na sala de exposicións do Ministerio de Exteriores, que é quen debe pagar o retrato. Ou ben, compartilos custes e compartilo retrato,  entre Exteriores e o Concello, mandando para a galería do Ministerio a chaqueta de uniforme, e deixando na casa consistorial da Coruña ao "cara".

Ainda así, non entendo. 
Como embaixador no Vaticano, non sería mais apropiado, e respeituoso coa súa historia, que o retrato de tan devoto crente embaixador, a quen incluso o propio presidente Zapatero encomendou o seu espíritu, o mostrase asionllado diante do Santo Padre na Lavacolla, aeroporto que tanto o fixo sofrer sendo alcalde? 

É un dicir. 


agel8264  desde
hace una hora
de acuerdo Pues hizo bien el anterior gobierno local en negarse a pagar el de Paco Vázquez. La verdad es un cuadro no muy afortunado. Ya se que hay gustos para todo, pero el de Losada parece estar mejor. 
Esto no es una galeria de embajadores, sino de alcaldes, y hay maneras de retratar a un alcalde no solamente haciendo ver una sola de sus facetas. Pero bueno, el actual gobierno, como no sabe de que va la cosa, ha pagado religiosamente, bravisimo.

-  fjcr   desde La Coruña
hace una hora
Seis mayorías absolutas Lo que les duele y mucho a los nacionalistas. A ver cuando consiguen una. El nacionalismo cuando gobierna LA CORUÑA, intenta hacer todo el daño posible, como hizo el inepto merino y hacen los mareantes.

El director de la Guardia Civil Arsenio Fernández de Mesa

- Eracheboa A Coruña 
hace 3 horas.
Paco V   Canta fachenda. Faría boa parella co cadro do exdirector da garda Civil. vaia parella.....

    - bmsa8607  desde Santiago
      11:35  /  21-12-2016
      Canta razón tés, ERACHEBOA:
      Mesmo pintor, mesmo perruqueiro, mesmo peiteado.
      Érache boa!

crca9421 A Coruña 
hace 3 horas.
Cartos Está ben os que foron Alcaldes da Coruña figuren retratados no Concello, pero tampouco estaría de máis que tiveran en conta os custos nestas épocas tan difíciles para tantos. Tampouco estaría de máis que posaran como o que foron, Alcaldes da Coruña nin máis nin menos, e non como embaixadores do Imperio Austro Húngaro ou así.
.
Retrato del exalcalde de A Coruña, pintado por Rafael Cidoncha.
(Esa cabeza está solta)
.

http://cadenaser.com/ser/2016/11/08/tribunales/1478622522_433446.html
http://www.lavozdegalicia.es/noticia/coruna/coruna/2016/12/21/retrato-vazquez-costo-concello-doble-javier-losada/0003_201612H21C5992.htm
http://www.elespanol.com/cultura/arte/20161220/179732954_0.html

E/21.12.2016.12:09.-/-P/.-/-K/.- ( )/

sábado, 26 de novembro de 2016

Terra, silvas, raíces



Foto da Habana. 
http://doyoucity.com/site_media/entradas/imgs/La_Habana_Vieja_Cuba.jpg
(< https://www.happylowcost.com/vuelos-a-cuba-por-255e-ida-y-vuelta/#arvlbdata  /   1000 × 667 - happylowcost.com >)

Publicado por Manuel Silva García (17/11/2016).-

POEMA DE MI PADRE DEDICADO A SU ABUELO 
ENTERRADO EN CUBA.

Mi padre, Manuel Silva Fernández, a quien bautizamos mi hermano Antonio y yo "El poeta de Louro", por un lado, porque ese era uno de sus oficios y, por el otro, porque si había un lugar en el globo terráqueo que lo desvelaba era ese pequeño pueblo situado a la entrada de la Ria de Muros, en esa provincia de A Coruña, en la Costa da Morte, ese Louro que dejó atrás prácticamente saliendo de su adolescencia, primero haciendo el servicio militar en la marina donde sale graduado de suboficial y radiotelegrafista, luego en barcos mercantes donde incluso en uno de ellos, "el Delphos", barco griego en el cual navegaba, fue echado a pique por un submarino alemán frente a las costas de Inglaterra y refugiado en el Metro de Londres. A partir de allí y tras su paso por Canarias, donde conoce a mi madre, Elena, inicia su travesía a la América para radicarse en Venezuela hasta el fin de sus días.

Siempre nos contaba que, por lo menos, desde mi bisabuelo, referido a quien hoy presentamos este poema de papá, el primer hijo varón lleva el nombre de Manuel (Manolo como diminutivo), y así ha venido sucediendo, terminando prácticamente con mi hijo varón, quien, hasta este momento, es el feliz padre de dos hermosas niñas.

Mi bisabuelo Manuel, desde muy joven, se fue a Cuba y sólo sabemos que está enterrado en Sagua La Grande, población de Villa Clara.


A continuación el poema de mi padre, quien escribía con el seudónimo de 
Manuel Da Roura:

EN MEMORIA DEL ABUELO MANUEL 
(Muerto en Cuba)
___________________________________________

Cuando nos acercamos a la sombría tumba
hombres y mujeres, que vienen a ser lo mismo,
entramos en el reino del abismo,
porque todo lo que somos se derrumba.

Poco a poco desaparece el haber sido
y se va resquebrajando el pensamiento
en un vago y difuso sentimiento
de ser sólo una cosa sin sentido.

Este no ser, que para nada importa,
me obliga a soñar lo que no soy,
no saber de dónde vengo, a dónde voy
y ojalá que la desdicha sea corta.

Qué más da que sea escrito o sea hablado
el recuerdo del deudo o del vecino,
si siempre estará la fosa en el camino
esperando al infeliz para olvidarlo.

A nuestro viejo enterrado en cubano suelo,
ninguno de sus deudos lo recuerda
y lo que ha sido un hombre se hizo tierra,
sin un sólo vestigio por consuelo.

En Cuba nos queda, pues, un no sé qué,
un puñado de raíces no sé dónde,
una pizca de polvo que, siendo hombre,
agarró la maleta y se nos fué.

Y porque nadie se acuerda de su nombre,
al olvido lo sustituye un ¡yo que sé!.

(Manuel da Roura)



.............................................


Se te olvidó, Manuel Silva, un pequeño y, sin embargo, muy significativo detalle: el de contar que tu abuelo, Manuel Silva Balaio (el ancestro que nos legó el apellido Silva), no bien cumplidos sus catorce años, acompañó, desde Galicia, a su padre (nuestro bisabuelo común), en el que sería su último y definitivo viaje a Cuba, y allí, recién arribados los dos, el todavía niño-adolescente hubo de vivir la terrible experiencia de quedarse huérfano en tierra tan lejana. 
Este hecho no es un asunto de naturaleza menor y, ciertamente, ayuda a comprender mejor nuestra intrahistoria familiar y el carácter de todos y cada uno de los miembros que la conforman.

"Manuel Silva García.- 
"No es un pequeño detalle mi acucioso primo Manuel María, es un detallazo que no se me olvidó sino que no lo conocía pero, para eso estas tu con tu inmensa hemeroteca y prodigiosa memoria además siendo el mayor de los nietos de mi abuelo y sobrino-ahijado de papá y haber tenido una larga relación durante años de intercambio de correspondencia con mi viejo, entiendo tu extrañeza de mi desconocimiento. Solo que, repito, no fue ex-profeso simplemente no conocía el dato, te invito pues dado tu preocupación porque el asunto no sea de naturaleza menor a que publiques tus interesantisimas y bien documentadas historias del poeta de Louro que seran enriquecedoras y bienvenidas por estas vías."


Manuel María Pena Silva .- 

"Sin haberte solicitado el correspondiente permiso, me tomé la licencia de trasplantar este artículo a EU SON DE LOURO, en donde, a modo de comentario, también incluí la acotación (la mía) que es objeto de nuestra consideración ahorita. Pero por desgracia, y como la perfección y la memoria no siempre acuden con puntualidad en mi auxilio ni me obedecen, resulta que pasé por alto (¡imperdonable!) el hecho cierto de que el bisabuelo, sembrado entonces en Cuba de forma tan inopinada, inoportuna y dolorosa, era analfabeto funcional y, al llevarse consigo a su hijo (que sí sabía leer y escribir) tendría, mediante él, garantizado el vínculo comunicacional y económico con su esposa e hijos, que eran unos cuantos. 
Tenemos, pues, acto continuo, a nuestro abuelo, Manuel Silva Balaio, solo, dejado de la mano de dios, sacando fuerzas de flaqueza, convertido en prematuramente adulto, buscándose la vida y construyendo esa recia personalidad que nos llena de orgullo. 

Por todo ello, para salvar del anonimato, para hablar del bisabuelo confundido con la tierra cubana, recordarlo así y honrarlo compromete también a dar un paso más y ser ecuánime y sentirse orgullosos de aquel viejo inteligente, irónico, inclusive sarcástico, y, hasta cierto punto, cultísimo, que nos enseñó el camino de la disconformidad y de la protesta, frente a cualquier opresión, frente a toda injusticia. 

Yo creo, estoy seguro, que ambos, sin lugar a dudas, sin saberlo, triunfaron."


Imaxe relacionada

Sagua la Grande
Desde Santa Clara también es un corto viaje hasta Sagua la Grande y su puerto Isabela de Sagua. Una zona conocida por piratas que se escondían entre los numerosos cayos cerca de la costa y las riberas del río Sagua. El asentamiento Sagua la Grande fue dado a un colono español en 1590. El puerto fue fundado en 1844 y hasta el último cuarto del siglo XX muchos trenes llegaron aquí para entregar el azúcar y la melaza. Hoy en día el puerto está prácticamente fuera de funcionamiento y la economía actual se basa en la ganadería y la pesca comercial.

En Sagua la Grande encontrarás un lugar tranquilo, una villa donde podrás observar los restos del gran esplendor que tuvieron aquí los españoles, edificios con gran riqueza arquitectónica abandonados con el paso del tiempo. Sagua la Grande es una villa donde no encontrarás turistas y donde podrás adentrarte en la auténtica Cuba, esa Cuba en la cual te da la impresión de que te metiste en la máquina del tiempo y estas viajando al pasado. Aquellos viajeros que quieran ir a un pueblo donde el turista no se huela desde lejos, deben de venir aquí.
...
http://www.casahostalcuba.com/guiaencuba/30/49/0/Sagua-la-Grande.html



https://www.youtube.com/watch?v=yOkcwdrz92k

E/22.11.2016.19:55.-/-P/.-/-K/.- ( )/

portada

"Toda a gloria do mundo cabe nun grao de milho"   
Fidel Castro 

FOTO: http://www.cubadebate.cu/noticias/2016/11/26/hasta-siempre-comandante/#.WDmO8dThBkh

«Alcalde, ¿me enseñas dónde está mi casita?»

Castro lloró con la emoción tras recibir un saquito de tierra procedente de la casa de su padre









 
28/11/2016 01:06

"Eladio Capón, ex alcalde del ayuntamiento lucense de Láncara, es probablemente el gallego que más trató y conoció de cerca a Fidel Castro. Fue testigo de como Fidel se emocionaba tras obsequiarlo con un saquito de tierra de la finca de su casa paterna en Láncara. El líder cubano le pidió que le señalase en una maqueta la ubicación de la casa de su padre. Compartió veladas en el Palacio de la Revolución en numerosas ocasiones con Fidel Castro. Y luego, en el año 1992, Eladio Capón, alcalde del PP, lo nombró hijo predilecto de Láncara y viajó a Cuba en persona para transmitirle la información. En julio de ese mismo año, Fidel visitó Láncara.
A las nueve de la mañana de ayer, Eladio Capón se enteraba de la muerte de Fidel mientras practicaba deporte en su casa de Sarria. Poco tardó en redactar un escrito de condolencias y enviárselo al ex alcalde del municipio cubano de La Lisa para que trasladase las condolencias a toda la familia. Ya lo hizo en su día cuando falleció su hermano, Ramón Castro.
«Estou afectado. Síntoo de verdade. Foi un amigo para min. Síntome moi agradecido de telo coñecido e teño que agradecerlle ao goberno cubano o recibimento que sempre me fixo. Para min Fidel era como un irmán, un amigo, un pai... Estando ao lado de Fidel sentíame moi a gusto, como si estivese ao carón dun familiar. Era como se o coñecera de sempre», manifestó emocionado Eladio, mientras mostraba cientos de fotos que guarda con un inmenso cariño con el líder cubano. «Sempre me recibía cun abrazo e con todo o corazón do mundo»."



Alcalde, ¿me enseñas dónde está mi casita? - La Voz de Galicia


Carilda Oliver: Fidel está metido en nuestros átomos como la raíz en la tierra
https://www.radioreloj.cu/noticias-radio-reloj/cultura/fidel-esta-metido-la-raiz-la-tierra/

http://www.atlantico.net/articulo/mundo/recuerdo-ilustre-vecino/20161128102544560579.html
http://www.laopinioncoruna.es/mundo/2016/11/27/padre-campesino-sumamente-pobre-galicia/1129312.html
https://www.youtube.com/watch?v=jDs9BGZwrJ0&t=200s

E/.-26.11.2016.14.15.>.-29.11.2016:14:47..-/-P/.-/-K/.- ( )/

quarta-feira, 23 de novembro de 2016

Baga Biga Higa


https://www.youtube.com/watch?v=uYv5svv7efU
<https://www.youtube.com/watch?v=9JyNfyriAk0>29.09.20 sustituído
https://www.youtube.com/watch?v=EKQMNAyKR7U
https://www.youtube.com/watch?v=63GO1URJKOs
https://www.youtube.com/watch?v=RtZXavurBcE
https://www.youtube.com/watch?v=uI0HtYeQfHY

http://www.euskomedia.org/aunamendi/83954
http://www.euskalnet.net/turibeechevarria/html/es_bio.htm
E/.-22.11.2016.11:40.-/-P/.-/-K/.- ( )/

sábado, 1 de outubro de 2016

quarta-feira, 7 de setembro de 2016

GALICIA EN-CARA o día despoís do 25, cumprindo

E os seus rostos... que nos din?

Foto: Álvaro Ballesteros

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2016/09/05/noriega-deniega-uso-local-bng-permite-acto-podemos/00031473109085373146225.htm

La candidata del BNG a la Presidencia de la Xunta, Ana Pontón - FOTO: Pepe Ferrin
La candidata del BNG a la Presidencia de la Xunta, Ana Pontón - FOTO: Pepe Ferrón
http://www.elcorreogallego.es/elecciones/ecg/ponton-promete-destinar-siete-ciento-pib-educacion-no-aplicar-lomce-galicia/idEdicion-2016-09-05/idNoticia-1015428/


http://www.lavozdegalicia.es/noticia/ourense/2016/08/09/politica-luis-villares-empieza-recabar-apoyos-provincia/0003_201608O9C5997.htm

Luís Villares: 
"Feijóo pretendeu roubarnos a felicidade urbana" - (En Marea)

Resultado de imaxes
http://www.vanitatis.elconfidencial.com/noticias/2015-01-12/nunez-feijoo-y-su-chica-inditex-aparecen-juntos-en-publico-por-primera_620658/

Resultado de imaxes
http://www.diariomaritimo.com/galicia/medio-rural-y-mar/3152-fai-un-ano-os-tribunais-deixaban-ao-descuberto-a-presunta-prevaricacion-de-feijoo-regalando-o-patrimonio-galego-protexido-para-a-acuicultura-sentenciando-a-xunta-a-pagar-mais-de-un-millon-de-euros

El candidato socialista, Xaqu&iacute;n Fern&aacute;ndez Leiceaga, en una reuni&oacute;n con Pedro S&aacute;nchez
http://cadenaser.com/emisora/2016/08/02/radio_galicia/1470142601_502627.html

Anova inicia el proceso de las primarias para elegir a los candidatos del 26-J
http://www.eldiario.es/galicia/Beiras-Parlamento-Luis-Villares-Xunta_0_545595577.html
"He cumplido"

https://funkoffizier.com/2007/03/17/be-galatea/

Adeus Ferrol e A Graña...
... queremos marchar.

Cumpridos:

El Correo Gallego:


Su fortuna ha alcanzado los 78.600 millones de dólares (69.860 millones de euros), frente a los 78.500 millones de dólares

La Voz de Galicia:

El comercio gallego lidera el repunte del consumo
M. SÍO  DOPESO  07/09/2016

Cadenas y franquicias entran en Galicia en busca del consumo que más crece de España 

El comercio gallego lidera la recuperación de las ventas tras un lustro de estancamiento

Feijoo promete en Ferrol diez años de trabajo para el naval
Rocío Pita Parada


Iberdrola adjudica a Navantia otro pedido de piezas eólicas
Beatriz Couce, Rocío Pita Parada


Supondrá más de un año de trabajo y es el tercer encargo que logra en ese negocio la factoría con sede en Fene

  Opinión La receta del éxito del comercio: calidad, innovación y sostenibilidad J. Manuel Bouzón  

     Así se reinventan las principales calles comerciales gallegas Los grandes grupos, con Inditex al frente, son el imán de clientes y negocios, y disparan el valor del suelo  



Resultado de imaxes
Leiceaga perfeitamente enrutado

Leiceaga reivindica su compromiso con los gallegos, mientras «Feijoo está en ruta» por Madrid y País Vasco

Leiceaga: «La ruta del cáncer en Lugo será un recuerdo del pasado»

E/06.09.2016.11:00.-/-P/.-/-K/..- 06.10.2016.00:34-( 8/172.520 )/-BK/.-15.07.2021-(.   )/ 

terça-feira, 30 de agosto de 2016

O pacto. Así o ve Tabarés, V TV

¿Tú también, Alberto?


27/08/2016 05:00


Dos pactos a bombo y platillo pero para presionar, no para desarrollar, en el último año. 
El “postureo” elevado a categoría política.

.

¿Pero qué esta pasando? ¿Disney ha conseguido al fin colonizar el planeta y lo ha llenado de princesas que desean ser rescatadas por príncipes valerosos? ¿Hasta la izquierda, aquella que antes reivindicaba el amor libre y modelos de familia y relación alternativos, practica la petición masculina de matrimonio y el sí doblegado de la mujer que desde niña fabula con ese instante?
Sucedía el pasado 23 de agosto cuando el líder de Izquierda Unida, el joven y talentoso Alberto Garzón, escribía en su cuenta de Instagram: «En el mismo sitio en el que la conocí y en el mismo metro cuadrado. Pero justo cuatro años después. Ocurrió hace un mes, durante una noche iluminada por las intenciones. Y me dijo que sí, que aceptaba casarse conmigo. Como el mundo sigue necesitando de compromiso, nosotros continuamos luchando juntos». ¡¡Me dijo que sí, que aceptaba casarse conmigo!!...
La diferencia generacional probablemente explique el pudor que genera la difusión permanente de momentos íntimos. Alberto Garzón es muy joven y comparte esa necesidad de mantener abierta la puerta de su casa para que todo el mundo conozca los cojines de su salón. Los millenials han roto las fronteras de la intimidad, el muro antes infranqueable que separaba lo público y lo privado y utilizan las redes sociales para exhibirse constantemente. No hay más que repasar el historial de Garzón, de su novia y de otros políticos de su generación para comprobar que hay un mecanismo nuevo que les empuja a apretar el botón de su cámara con frecuencia, registrar los avatares de sus vidas y compartirlo con una audiencia personalizada. Así que atribuyamos a una cuestión generacional el ímpetu casi compulsivo que esta pareja muestra a la hora de fotografiar y subir a la red besos, abrazos, miraditas, escorzos de amor y carantoñas varias. Los miles de likes (cerca de diez mil hace unos días) que generó la declaración de amor de Garzón demuestran que ahí fuera hay un público ávido de conocer la vida privada de los personajes públicos. Esa pulsión siempre ha existido, la diferencia es que ahora todos los mirones son invitados por los protagonistas que los sientan en la primera fila de sus vidas.
ESE VIEJO MODELO ROMÁNTICO
Menos generacional parece ese inquietante: «¡¡Me dijo que sí, que aceptaba casarse conmigo!!». Consolida y renueva esa vieja idea del amor romántico apuntalado en toneladas de literatura rosa y películas de amor que ayudaron a consolidar un modelo de relación entre los hombres y los mujeres que nos sigue provocando muchos disgustos. La estampa del hombre que elige a una dama para convertirla en su amada esposa; el retrato de una señora pellizcándose de regocijo por haber sido seleccionada, provoca un repelús que es muy difícil mantener a raya y que llama la atención en un entorno de jóvenes progresistas.
Los españoles han practicado siempre el respeto rotundo hacia la vida privada de los políticos. No ha habido costumbre de fozar en las biografías de los cargos institucionales. Aquí los vicios han sido privados y las virtudes, públicas. Pero las nuevas generaciones de políticos, a derecha e izquierda, sienten la necesidad de trasladar a la opinión pública algo más que su concepción ideológica del Estado. Una puerta que se abre y que quizás no puedan cerrar cuando quieran.
¿Tú también, Alberto?

foto de Fernanda Tabarés
Periodista. Actualmente directora de V Televisión y del programa Vía Vhttps://www.facebook.com/alberto.g.espinosa?fref=ts
/30.08.2016.01.44-/-P/.-/-K/.- 06.10.2016.00:29-( 9/172.520 )/-DK/.-1.07.2021-(.  )/

quarta-feira, 17 de agosto de 2016

O saudável biribá, Adriana Helena

Hoje você vai conhecer o biribá!

1 DE ABRIL DE 2014

      Oi amigos, hoje vocês vão conhecer uma fruta envolta em mistérios,  exótica para a maioria, mas bastante  popular em algumas regiões do Brasil.
      Estou falando do biribá, que por fora, tem saliências  pontudas, mas que não ferem  sua mão e por dentro, é detentora de um conteúdo polposo e delicioso! Você pode até estranhar sua forma esquisita, com protuberâncias que parecem pequenos cones. Mas se experimentar e sentir sua polpa branca, macia e suculenta, de sabor adocicado, com certeza vai se amarrar! Bora conhecer suas características e benefícios?
A árvore do biribá atinge entre seis e dezoito metros  de altura, (dependendo da região) ramificando-se desde a base, culminando numa copa estendida. As folhas têm entre 12 a 15 centímetros de comprimento. Veja como é lindo o tronco da árvore de biribá: todo salpicado de branco e cinza!
Possui vários nomes populares, além do biribá, tais como,  araticum, fruta-do-conde, fruta-da-condessa, condessa, ariticum e  graviola-brava. Fica à sua escolha! E se você conhecê-lo por outro nome, deixe nos comentários para que eu possa acrescentar ao artigo, ok? 
Biribazeiro cujo  nome científico é (Rollinia mucosa) é uma árvore originária do ocidente da Amazônia e da Mata Atlântica pluvial (do Rio de Janeiro a Pernambuco), que se desenvolve bem em zonas com temperaturas médias de 20 a 24 °C, com precipitação anual de 1.500mm, em solos férteis e  bem drenados
Exatamente  as condições onde eu me encontrava com minhas lindas priminhas, Tais e Marisa, as garotas- propaganda deste post! :))))
A árvore de biribá, é uma planta produtora de grande quantidade de sementes. 
É bastante cultivada em pomares domésticos, principalmente na Amazônia e no Nordeste do país. Geralmente começa a produzir aos quatro anos de idade.
As flores são hermafroditas, solitárias ou aos pares, com três sépalas e seis pétalas, cor verde-claro e odor característico, e se formam entre julho e setembro. Eis um exemplo das flores:
fruto é um sincarpo cônico ou globoso com epicarpo grosso de cor verde, que muda para amarelo quando madura. Veja abaixo como tive a  sorte de captar, em uma única imagem, a diferença entre o biribá verde e o madurinho! O verde é mais duro, ao passo que quando amadurece, sua casca vai tornando-se menos espessa e mais macia e adquirindo a cor amarelo ouro.
É uma das frutas mais difundidas e cultivadas no Estado do Pará. 
Dizem não ser muito adequada ao preparo de doces, pois é muito mais saborosa  se consumida ao natural.  
Suas sementes reduzidas a pó, são usadas na medicina caseira como remédio contra a enterocolite. 
Enterocolite é uma inflamação do intestino delgado e do cólon, responsável por provocar cólicas,  diarreia,  vômitos, mal-estar e febre 
A enterocolite aguda é uma inflamação bacteriana ou viralNeste caso, as semente do biribá, fazem milagres e aliviam muito os sintomas. 
Encontra-se em grande dispersão, desde o Caribe até o extremo sul da Amazônia. Por muito tempo supôs-se que o biribá tivesse ser originado nas Antilhas, onde teria sido trazido para a Amazônia. No entanto, várias espécies silvestres similares, ocorrem em diferentes lugares. Por isso ser tão  difícil a determinação precisa de sua origem.
Para pesquisadores na área da fruticultura, o biribá é o mais importante representante da família das Anonáceas, devido à sua característica.
A árvore pode atingir até dezoito metros de altura, culminando numa copa estendida. Veja como é linda a copa da árvore do biribá. Aliás, eu até que tentei pegar aquela fruta lá no alto, mas os galhos ainda úmidos do orvalho da manhã, me impediram de subir na árvore…rsrs Mas na próxima não me escapa! 
Você já notou que o fruto é cônico ou globoso, depende da região onde nasce,  mas sempre de casca bem grossa e  de cor  amarelinha quando madurinha. É  bastante rica em proteinas, lipidios, fibras, cálcio, ferro, vitaminas b1, b2, niacina, aminoácidos, lisina dentre outros. O fruto é consumido fresco e também pode ser fermentado para fazer vinho. O pó de suas sementes, como já disse anteriormente, são usadas para combater a enterocolite. Portanto, no biribá, tudo se aproveita!!! Esse eu devorei no pé  mesmo, logo depois de tirá-lo. Ele estava quase inteiramente maduro!!
Meu biribá 
A polpa é branca e abundante, de sabor doce. Pesa de 300 a 1.300 gramas, atingindo de 10 a 14 cm de comprimento e 6 a 16 de diâmetro amadurecendo  de novembro a maio.  Estamos em plena época do biribá! Contém numerosas sementes.
Veja só que lindas, Marisa e Tais,  segurando o biribá para vocês verem como é a polpa ao vivo e a cores.  A polpa é essencialmente branca com alguns tons de amarelo bem clarinho, e as sementes ficam envolvidas pela parte polposa branca que tem um sabor adocicado, mas com um certo azedinho. Bem eu senti um sabor azedinho também, mas vai depender do paladar de cada um.  É  uma mistura de sabores que dá certo e torna o fruto muito especial!
Apesar de ser pouco cultivado comercialmente, o biribazeiro pode ser encontrado em quintais de residências nas cidades. O biribá é propagado e cultivado através de sementes. 
Que tal plantar uma no seu quintal hem? E se quiser saber mais detalhes, veja aqui neste vídeo vapt-vupt. Até mais queridos amigos! Tomara que ainda sintam a experiência de provar algo tão saboroso assim! 
Beijos  e até mais! :))






Adriana Helena  -  (AUTORA)
Advogada e atleta amadora, cuja experiência pessoal levou-me a relatar opções de vida privilegiando momentos mais benéficos e felizes para o nosso cotidiano apenas com a prática regular de atividade física e alimentação saudável. Encontre-me nas redes abaixo:
….……………………………

+  59 comentários s/ biribá  -  Ver em:

E/17.06.2016.09:00.->  E/17.08.2016-15:37.-/-P/.-/-K/.- (  )/